Smutki snują się mgliście
łzy spadają rzęsiście
jak poranne rosy.
Wino spływa powoli
cienką stróżką
łagodzi, znieczula
uśmierza tęsknoty
przywraca marzenia
urealnia pragnienia.
Przywraca odczucie:
smak przypadkowego pocałunku
ciepły dotyk dłoni
spojrzenie, uśmiech
Tylko barwa głosu pozostaje prawdziwa.
4 komentarze:
Ładnie powiedziane... Smutno, bo jesień!
Pozdrawiam.
Piękne wiersze Azalio, nostalgiczne, w jesiennej zadumie - lubię takie. Pozdrawiam Cię serdecznie:)
Ciekawy wiersz, a zestawienia i dobieranie słów budzą mój podziw. Dziękuję za duchową ucztę
Zasyłam serdeczności
...popatrz, to napisałaś 1 rok i dwadzieścia godzin temu...
Prześlij komentarz